Allahım al bu bedeninin içinde titreyen ruhu

soğuk bir kış günüydü ben yine tek göz evimin tek odasının tek penceresinden dışarıda kendi halinde esen rüzgarları, o rüzgarların gücüne dayanamayıp dalından koparak uçuşan yaprakları seyrederken gözüm birden kapı önündeki titreyen ağaca takıldı acaba yalnızlıktanmı yoksa soğuktanmı titriyodu belkide tüm yapraklarını esen rüzgarlarda kaybetme sebebi olabilirdi ona baktım baktım bide kendime baktım hiç bi fark yoktu aramızda tıpkı bende onun gibi belki yapraklarımı değil ama tüm dostlarımı kaybetmiş bi durumda odamın içerisinde yalnızlıktan titriyordum..
artık yakmıyodu canımı yalnızlık sanki, alışmıştım titremeye. sigaramın dumanı eşlik ediyodu bana, bir o paylaşıyodu yalnızlığımı. uzaklarda görünen şehrin parlak ışıkları ve kalabalık seslerinden ayrı bir şekilde, sessizliğin içerisinde atan kalbimi duyuyordum. kalp atışlarım yaşlı bir insanın ayak sesleri gibi yorgun ve çaresiz bi şekilde atıyodu.
eskide yaşadıklarım geldi bir anda aklıma mutlu diyerek adlandırdığım o güzel günler can dostu diyerek canımı vardiğim sahte dostlar huzurlu diyerek varsaydığım o boğucu ortamlar çığlık atarak uyandığım hayallerimden geride kalan ise koca bir hiç yokoluş bitiş tükeniş eriyiş ben hepsini sende yaşadım hayattt seni sende yaşadım senin beni yaşayamayacak kadar zavallı olduğunu bilseydim direnmezdim bukadar bırakırdım kendimi kollarına.
şu anda burada oturmuş boş kalan ellerimin titreyişini seyrederek sana lanet ediyorum sen beni duymak istemeyecek hatta göremeyeceksin biliyorum ben yine karşımdaki boş duvarla konuştum ona bağırdım ona sövdüm sen yine beni duymadın duymayacaksın da.
allahım nefes alamıyorumm, allahım boğazım düyümleniyor konuşamıyorum, allahım hiçbirşey hissetmiyorum allahım al bende ağarlaşan bu canı allahım al bu beden içinde titreyen ruhu.. lütfen al beni yanına